...cierniowe dary gwiazd

Kiedyś zastanawiałem się co będzie jak mój ojciec umrze. Ponoć przed śmiercią przewija się całe życie przed oczami, ale i gwiazdy się przewijają przed oczami oraz ruchy galaktyk. Gdzie to ginie wszystko, gdy odchodzimy? Jak napisał F. Nietzsche: "Kto widzi gwiazdy jako coś nad sobą ten nie ma jeszcze wzroku mędrca." Do takich samych wniosków dochodzę jak myślę o swojej śmierci, i że całe niebo traci dla nas rację bytu z perspektywy tego, że każdy z nas kiedyś umrze. Druga ilustracja wideo jest o przezwyciężaniu lęku przed śmiercią, pierwsza zaś, to oda do przyrody, gdy patrzy się w gwiazdy, nagrana podczas biego-spaceru do Niewodnicy, przy zimnym powietrzu, nad ranem, wczesną zimą. Oba filmy mocno "inspirowane" pewnym inspiratorem (wtajemniczeni będą wiedzieli o kogo chodzi), a także pisarzem nazwiskiem Tolkien... Reasumując, tak jak w tej ilustracji patrzy w gwiazdy mędrzec. I obopólnym szacunkiem, czcią i bojaźnią do siebie i gwiazd, zwie je córami nieboskłonu... Jest tu też druga ilustracja wideo, której interpretację w tym miejscu przemilczę, co nie znaczy, że gdzie indziej, np. na tej stronie, internetowej tej interpretacji nie znajdziecie.

patrząc na córy nieboskłonu:

jeśli światło nas zabiera: